Inspirujemy (się) !

Tag: #wyciągroslinny

Domowy zielnik. Jak korzystać z ziół? #Maceraty #Napary #Wywary

Rośliny pomagają nam dbać o zdrowie. Ale jak stosować zioła? Od wieków podawano je obróbce, która wzmacnia działanie składników aktywnych (części roślin rozpuszczano w wodzie, mleku, alkoholu, piwie, winie, oliwie… ). Tego typu przygotowane wyciągi nie tylko ułatwiały użycie surowców roślinnych (zarówno w pielęgnacji jak i spożyciu), ale wyciskały z roślin to co najlepsze. 😉

Jak stworzyć wyciągi roślinne?

Zioła możemy przerabiać na zimny wyciąg. Tego typu metodę stosuje się z roślinami wrażliwymi na wysokie temperatury. Zalewamy je zimną lub letnią wodą (zawsze przegotowaną) i pozostawiamy na dłuższy czas (jest uzależniony on od rodzaju rośliny) pod przykryciem do wytrawiania. Następnie przecedzamy i spożywamy.

Naparem roślinnym jest herbata, wystarczy zalać ją wrzątkiem (lub w przypadku herbaty białej i zielonej zagotowaną wodą) i zostawić do zaparzenia.

Możemy także przygotować napar. Do tego typu preparatów wybieramy surowce aromatyczne (kwiaty, pachnące liście). Naparu nie gotujemy. Zazwyczaj przygotowujemy go jak herbatę (zalewamy wrzątkiem lub gorącą wodą, w zależności od przepisu). Pozostawiamy pod przykryciem na 10-20 minut, przecedzamy. Napar ziołowy może służyć jako tonik na konkretne problemy skórne.

Wywar (odwar) jest z reguły przyrządzany z twardych części roślin (korzeni, kory, nasion, kłączy), które zostały rozdrobnione. Ten typ surowca trudniej się rozpuszcza, dlatego zalewa się go zimna wodą i gotuje (jeśli woda wyparuje można ją uzupełniać). Następnie płyn się przecedza i spożywa od razu. Wywary mają tendencje do mętnienia i wydzielania osadu po ochłodzeniu. W pielęgnacji bardziej sprawdzą się jako wcierki i okłady niż toniki.  

Maceraty przygotowujemy zalewając rośliny wodą lub olejem w temperaturze pokojowej i odstawiamy na dłuższy czas. Ważne, aby naczynie nie przepuszczało światła (np. ciemne szkło). Maceraty roślinne na bazie wody odstawiamy na 12 godzin (przy delikatnych częściach roślin) i 24 godziny (przy twardych). Macerację stosuje się głównie przy roślinach, których składniki aktywne giną lub zmieniają właściwości pod wpływem wysokiej temperatury. Maceraty olejowe możemy zostawiać na dłużej (ok. 2 tygodni), następnie przechowywać w półprzezroczystym naczyniu. Maceraty na ciepło tworzy się krócej. Ale o maceratach za chwilę…

Z ziół możemy tworzyć również nalewki alkoholowe (macerujemy części roślin w alkoholu spożywczym przez 2-3 dni).

Sposób przygotowywania preparatów roślinnych pomaga łatwo włączyć je w suplementacji, stosować zewnętrznie oraz (co najważniejsze) wydobywa działanie składników aktywnych.

Grube części roślin (kłącza, korzenie, niektóre nasiona) należy pokroić i rozgnieść przed obróbką.

Napary odwary, maceraty wodne i alkoholowe są doskonałym wyborem przy wykorzystaniu właściwości ziół w przypadku różnych dolegliwości skórnych i wewnętrznych (oczywiście z zachowaniem wszelkich zasad ostrożności i po konsultacji z lekarzem).

Napary sprawdzą się podczas tworzenia domowych toników do pielęgnacji cery (z czystka, lawendy, nagietka, płucnicy, bzu). Odwary można używać do przecieranie podrażnień skórnych, jako kompresy lub dodatek do kąpieli leczniczych. Maceraty wodne również można stosować jako toniki oraz wcierki we włosy i skórę głowy.

Najbardziej wygodną formą stosowania wyciągów roślinnych w pielęgnacji jest macerat olejowy.

Jak stworzyć domowy macerat?

Olej roślinny nie tylko jest doskonałym rozpuszczalnikiem składników aktywnych, ale również odżywia i nawilża skórę i włosy. Warto więc, tworząc domowy macerat na konkretne dolegliwości, wybrać nie tylko zioła, ale i olej polecany do ich łagodzenia.

Macerat możemy wykonać na zimno (czas “dojrzewania” to ok. 2 tygodnie). Ta metoda sprawdzi się również jeśli wybrałeś olej zimnotłoczony. Sugerowane proporcje maceratu to 3 części oleju na 1 część suszonych ziół.

Suche części roślin spryskujemy przed maceracją alkoholem. Po 20 minutach przekładamy je do wysterylizowanego słoika, zalewamy olejem i odstawiamy w ciepłe i widoczne miejsce. Mieszankę należy codziennie potrząsać. Po 2 tygodniach macerat należy odcedzić i przelać do butelki szklanej z ciemnego szkła. Można go zakonserwować dodatkowo witaminą E.

Maceracja na ciepło trwa krócej bo 3 dni. Tak samo zalewamy zioła w słoiczku olejem a następnie podgrzewamy w kąpieli wodnej (temp. 60-70°C). Można podobnie jak przy wekowaniu położyć na dno ściereczkę kuchenną. Słoik trzymamy w kąpieli pół godziny. Następnego dnia ponawiamy proces. Trzeciego również podgrzewamy mieszankę a następnie przecedzamy przez gazę i przelewamy do butelki z ciemnego szkła. Kiedy całość ostygnie (do max. 35°C) możemy opcjonalnie dodać witaminę E.

Maceraty można stworzyć samodzielnie z suszonych ziół i proszków roślinnych lub wypróbować gotowe. 

Można też wybrać gotowe maceraty (z dziurawca, arniki, żywokostu, nagietka, alg, czy marchwi).

Jakie części roślin stosuje się w fitoterapii?

Praktycznie wszystkie 🙂  Informacje o tym z jakiej części pochodzi dany proszek lub ekstrakt znajduje się w INCI.  

  • Owoc (Fructus, Fruit) – powstaje w roślinach wyższych, zawiera nasiona zalążni.
  • Jagoda (Baca) soczysty, wielonasienny owoc (np. bez, borówka)
  • Kora (Cortex) jesienią w korze gromadzą się składniki zbierane w liściach w ciągu lata. Zbiera się ją wczesna wiosna. Jest twarda więc należy ją najpierw drobno pokroić i rozbić w moździerzu.
  • Kwiat (Flower, Flos) – występuje w roślinach nasiennych. Są organami rozmnażania zawierającymi hormony rozrodcze. Często wybrane kwiaty są w ziołolecznictwie stosowane jako środki hormonalne.
  • Liść (Folium) – “pracownia chemiczna” roślin, odbywa się w nich proces oddychania. Zawierają dużo chlorofilu, soli mineralnych i witamin.
  • Pąki (Gemmae) – związki liściowe tworzone przez rośliny na zimę. Zbiera się je w zimie lub przedwiośniu przed rozwinięciem się liści, wtedy są najbardziej wartościowe.
  • Ziele (Herba) całe pędy rośliny pokryte zielonymi (jeszcze nie zżółkniętym liśćmi). Liście i kwiaty to najbardziej cenne części rośliny.
  • Korzeń (Radix, Root) – część twarda, znajduje się pod ziemią, zawiera dużo składników mineralnych.
  • Kłącze (Rhizoma) podziemne łodygi wyrastają z korzeni, magazynują materiały zapasowe.
  • Nasienie (Semen, Seeed) przed użyciem w naparach i odwarach należy je rozbić (z wyjątkiem siemienia lnianego i gorczycy). Z nasion najczęściej są tłoczone oleje roślinne.

Bibliografia:

  • J.Kozłowski, T.Wielgosz, J.Cis, Zioła z apteki natury. Polskie zioła dla zdrowia i urody, Wyd. Publicat, Poznań
  • J.Rogala, R.Maciej, Zioła dla zdrowia i urody, Wydawnictwo Olesiejuk, Ożarów Mazowiecki, 2016.
  • C.Manez, M.T.Lopez, Zioła w domu, czyli jak dbać o zdrowie w zgodzie z naturą, Wyd. Jedność, Kielce, 2012

 

Ekstrakty roślinne – zaprojektuj kosmetyk dla skóry!

Wyciągi roślinne znane są już od dawna – stosuje się je w fitoterapii i lekach (również tych do użytku zewnętrznego). Rośliny to bogate źródło składników aktywnych, które są biozgodne z organizmem człowieka.  Działanie substancji czynnych w nich zawartych wykorzystuje się w kosmetykach, maściach czy preparatach na różne dolegliwości skórne.  Wyciągi w formie półproduktów kosmetycznych są już powszechnie dostępne. Mają wygodną w użyciu postać.  Na opakowaniach ekstraktów znajduje się ich sugerowane, bezpieczne stężenie. Wystarczy dodać ekstrakt do gotowego lub domowe kosmetyku i wykorzystać jego działanie na skórze.

Należy jednak pamiętać, że wszelkie składniki roślinne (również naturalne, pochodzenia roślinnego) mogą podrażniać skórę. Należy zachować ostrożność podczas włączenia ich do pielęgnacji. Zaczynać od mniejszego stężenia i obserwować reakcję skóry.

“Wyciągi, ekstrakty (Extracta, Extractum) – preparaty otrzymywane z surowca roślinnego przez wytrawianie (ekstrakcję) 70% alkoholem (etanolem), niekiedy wodą. Wyjątkowo dopuszcza się użycie rozpuszczalników, jeśli wyciągi są przeznaczone do produkcji stałych postaci leków. Wyciągi sporządza się przez macerację lub perkolację, a następnie zagęszczenie uzyskanego roztworu. W zależności od stopnia zagęszczenia wyróżnia się wyciągi suche (extracta sicca) i płynne (extracta fluida).

Wyciągi suche zawierają mniej niż 10% wody. Otrzymywane są najczęściej przez zagęszczania płynów wysięgowych w temperaturze 50°C, pod zmniejszonym ciśnieniem (w celu uniknięcia rozkładu substancji czynnych) lub w suszarni rozpyłowej. W postaci wyciągów suchych sporządzana jest większość silnie działających leków roślinnych. Są to preparaty standaryzowane. W celu uzyskania wyciągu suchego o przepisanej zawartości substancji czynnej dodaje się wypełniacze: skrobię pszeniczną, cukier mlekowy lub sacharozę.”*

Dlaczego ekstrakty są tak cennym składnikiem naturalnych kosmetyków?

Zawierają szereg składników aktywnych, które wspomagają skórę w walce z oznakami starzenia, regeneruje, czy  łagodzą stany zapalne.

  • Flawonoidy

    Ekstrakty mają postać proszku lub płynu.

Działają antyoksydacyjnie, przeciwgrzybiczo, przeciwwolnorodnikowo – hamują aktywne  enzymy biorące udział w wytwarzaniu wolnych rodników.

Przykładem flawonoidów są m. in. antocyjany.

Antocyjany działają przciwutleniająco, przeciwobrzękowo, zmniejszają przepuszczalność naczyń włosowatych. Są to rozpuszczalne w wodzie barwniki polifenolowe, które nadają kolor kwiatom i owocom  roślin (czerwony, niebieski lub fioletowy). Przykładem ekstraktu z wysoką zawartością antocyjanów jest np. ekstrakt z czarnego bzu. Dodany do kremu, czy kosmetyku zmienia jego kolor (w zależności od pH – na czerwony w odczynie kwaśniejszym, czy na niebieski w zasadowym).

  • Garbniki

Działają ściągająco, reagują z kolagenem. Garbniki z podczas kontaktu ze skórą tworzą rodzaj ochronnej powłoki skoagulowanego białka. Stąd właściwości przeciwzapalne. Przykłady surowców o wysokiej zawartości garbników: ekstrakt z herbaty, ekstrakt z wierzby białej, szałwia, liść oczaru.

  • Saponiny

Obniżają napięcie powierzchniowe roztworów wodnych powodują pienienie (np. mydlnica).  Mają równe działanie przeciwzapalne (ekstrakt z lukrecji), przeciwobrzękowe (escynaekstrakt z kasztanowca), pobudzające (ekstrakt z żeń-szenia), przeciwzapalne i przeciwobrzękowe (ruscynaekstrakt z ruszczyku).

Najpowszechniej spotykanym formach ekstraktów jest proszek i roztwór wodno-glikolowy.

Jak z nich korzystać?

Ekstrakty są standaryzowane na zawartość roślinnych substancji czynnych.

W pierwszej kolejności należy stosować się do podanych na produktach sugerowanego stężenia.

Kolejny etap zależy od tego, czy wybraliśmy ekstrakt sypki, czy w formie płynu.

Aby ekstrakt sypki dobrze wmieszał się do kosmetyku najlepiej go wcześniej rozpuścić (przygotować roztwór płynny):

Jeżeli dodajesz ekstrakt sypki do gotowego kosmetyku odradzamy rozpuszczanie go w wodzie. Spowoduje to szybsze psucie się kremu. W wodzie (demineralizowanej, destylowanej) można rozpuszczać ekstrakt kiedy tworzysz kosmetyk od A do… C 😉 (faza wodna – A, faza tłuszczowa – B, składniki aktywne – faza C).

Jeżeli chcesz dodać ekstrakt do gotowej bazy kremowej lub kremu rozpuść go w propanediolu (oprócz właściwości rozpuszczających działa także konserwująco).

Czy można dodać ekstrakt sypki do gotowego kremu bez wcześniejszego rozpuszczania?

Tak, ale dodawaj go mniejszymi partiami i dobrze wymieszaj. Pamiętaj o zachowaniu maksymalnej sterylności całego procesu. Dodawaj ekstrakt mieszając zdezynfekowaną szklaną bagietką.

Wyciągi roślinne są wrażliwe na temperaturę. Należy dodawać je w 35-50°C.

Podczas tworzenia domowych kosmetyków ekstrakty dodajemy do końcowego produktu. Po połączeniu fazy wodnej z tłuszczową, czekamy aż temp. spadnie do 35-50°C. Wtedy dodajemy fazę C, czyli składniki aktywne (w tym ekstrakty).

Jeżeli nasza faza C jest dosyć bogata i znajdują się w niej inne płynne składniki (kolagen, d-pantenol, ekstrakty w płynie, żel hialuronowy itp.) to możemy wszystkie je połączyć w mniejszej zlewce a następnie rozpuścić w nich ekstrakt w proszku.

Od całej receptury odliczamy ekstrakt w proszku i użytą do jego rozpuszczenia wodę, czy propanediol. Jeśli rozpuszczamy ekstrakt z innych płynnych składnikach z fazy C – liczymy tylko ekstrakt.

Ekstrakty wodno-glikolowe są płynną formą wyciągu. Wlicza się je do fazy C.  Do receptury możesz dodać kilka różnych ekstraktów, w zależności od potrzeb skóry.

Proszki roślinne

Oprócz skoncentrowanych ekstraktów możemy również wzbogacać receptury o proszki roślinne. Są to wysuszone i zmielone części roślin (kwiatów, liści, korzeni, czy łodyg).

Proszki roślinne również zawierają substancje czynne jednak nie mają tak silnego działania. Nie są standaryzowane na obecność określonego składnika aktywnego jak ekstrakty, dlatego ich działanie jest słabsze.

W kosmetyce, oprócz wyciągów, stosuję się również proszki roślinne.

Nie znaczy to, że należy ich unikać. Mają łagodniejsze działanie, więc nie szkodzą skórze nawet przy większym stężeniu. Działają bardziej zewnętrznie, ale również odżywiają naskórek.

Można wykorzystywać je w domowych peelingach i pudrach myjących do twarzy, czy olejowych scrubach do ciała. Można wykonać z nich macerat i wydobyć więcej właściwości rośliny, z której zostały pozyskane.

Proszki słabo rozpuszczają się w wodzie i tłuszczach (bądź wcale się nie rozpuszczają). Po dodaniu ich zbyt dużej ilości do kremu może pojawić się delikatne uczucie “piasku” podczas aplikacji . Dodanie tzw “szczypty” nie powinno wpłynąć na odczucia po nałożeniu kosmetyku.

Warto wzbogacać swoją pielęgnację o ekstrakty i proszki roślinne. Są to skuteczne składniki, które pomogą nam zachować zdrową cerę oraz pozbyć się wiele dolegliwości skórnych.

* E.Lamer-Zarawska,B.Kowal-Gierczak, J.Niedworok, Fitoterapia i leki roślinne, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007-2012, s.24